Van vluchten naar voelen | mijn reis zonder alcohol

Een nacht dit alles veranderde

Op 4 februari 2023 was ik voor het laatst dronken. Een avond die veel te lang in de schaduw heeft gestaan en die voor mij alles veranderde.

Jarenlang had ik gestoeid met alcohol. Niet anders dan hoe zovelen drinken – tenminste, dat dacht ik destijds. Een borrel na het werk, een wijntje op een terras, een feestje met net iets te veel glazen. Geen ‘probleem’, vond ik. Maar diep vanbinnen was alcohol voor mij een vlucht.

Een manier om de drukte van alledag te ontsnappen. Om het snelle ritme bij te benen waar ik eigenlijk niet in mee kon. En vooral: om gevoelens te verdoven die ik niet durfde toe te laten. Verdriet, onzekerheid, pijn – ik dronk ze weg onder een zacht deken van verdoving.

Toen mijn opa plotseling overleed, mijn allergrootste vriend, werd dat verdriet ondraaglijk. En ook mijn alcoholgebruik veranderde. Het werd extremer, maar ook de dagen erna kwamen keihard binnen. In plaats van ruimte maken voor rouw, vluchtte ik verder. Ik verdronk in perfectionisme, strenge leefregels, obsessieve controle. Alles om maar niet te hoeven voelen. Ik luisterde niet meer naar mijn lichaam. Ik negeerde elk signaal.

De avond die alles veranderde

Tot die avond, 4 februari 2023.Ik dronk te veel. Veel te veel. Op een manier die niet meer onschuldig of gezellig was, maar gevaarlijk.

Ik kreeg een black-out. Hele stukken van die avond ben ik kwijt. Ik weet niet meer hoe ik thuiskwam of wie mij heeft thuisgebracht. Mijn vriendinnen waren me kwijtgeraakt, ik was mezelf kwijtgeraakt. Het was niet de eerste keer dat dit gebeurde, maar nog nooit zo extreem.

De volgende ochtend werd ik wakker met een gevoel van walging. Ik was mezelf zó zat. Ik schaamde me diep, voelde me kapot en was twee weken ziek. En ergens wist ik: dit is klaar.

Ik stopte. Eerst samen met een groepje, als een soort challenge. Daarna alleen, omdat ik voelde dat ik niet meer terug wilde. In de maanden die volgden heb ik nog wel eens een glas gedronken, maar nooit meer dan twee. Want de controle verliezen? Dat wilde ik nóóit meer.

Van controle verliezen naar controle houden

Maar waar ik het ene losliet, greep ik het andere vast. De vorm van controle verliezen via alcohol veranderde in controle behouden via ‘gezond leven’.Ik werd obsessief met voeding, beweging en leefregels. Alles stond in het teken van goed en gezond, want ik wilde koste wat kost mijn gevoel niet toelaten.

Het resultaat liet niet lang op zich wachten. In juni 2023 liep ik mezelf voorbij en belandde ik in een burn-out. Helemaal op van het vechten. In plaats van ruimte te maken voor rust en heling, zette ik nóg meer weerstand in. Tot ik in december 2023 volledig uitviel.

Mijn lichaam trok de stekker eruit: paniekaanvallen, tintelingen in mijn lijf, duizeligheid, migraine – alles kwam tegelijk, hevig en niet meer te negeren. Dit werd het kantelpunt. Het moment waarop ik langzaam begon te verschuiven van weerstand naar wijsheid.

Een reis van weerstand naar wijsheid

Wat volgde was allesbehalve makkelijk. Jarenlang had ik mezelf in slaap gesust, en nu stond ik plots oog in oog met alles wat ik had weggestopt.

Stap voor stap vond ik nieuwe wegen. Ik ontdekte yin-yoga, waarin ik voor het eerst leerde vertragen en echt in mijn lichaam te zakken. Ik volgde hapthotherapie, waardoor ik leerde luisteren naar de subtiele signalen die mijn lijf me al die tijd probeerde te geven. Via systemisch werk doorbrak ik patronen die dieper lagen dan ik ooit had beseft. En tijdens De Reis van de Vrouw vond ik kracht in mijn kwetsbaarheid en leerde ik mijn vrouwelijkheid volledig te omarmen.

Het was confronterend, intens en vaak pijnlijk. Maar ook bevrijdend.

Ik leerde dat ik niet alles alleen hoef te doen. Dat er kracht zit in hulp vragen – en nog meer in hulp ontvangen. Dat eerlijk zijn, eerst naar mezelf en daarna naar anderen, de enige weg is naar echt herstel.

Langzaam leerde ik mezelf kennen, zonder verdoving. Ik leerde doseren, in plaats van altijd maar vol gas gaan. Ik leerde accepteren wie ik ben, met alles erop en eraan. Ik verloor vrienden, maar vond ook nieuwe mensen die bij mij passen zoals ik nu ben.

Loslaten wat niet meer klopt

In dit proces liet ik steeds meer los.Ik kwam los van gedachten over wat anderen van mij vinden.Los van maatschappelijk verantwoord gedrag en het keurslijf van ‘de perfecte schoondochter’.Los van verwachtingen – niet eens die van anderen, maar vooral die ik mezelf had opgelegd.

Wat bleef, was wie ik werkelijk ben. En dat voelt lichter dan ooit.

Ik leef nu vrij. Zonder strenge regels. Vanuit mijn lichaam, vanuit zachtheid en vertrouwen. Niet omdat alles perfect is, maar omdat ik durf te voelen wat er ís.

En nu

Terugkijkend zie ik dat stoppen met drinken niet het doel was, maar het startpunt. Het startpunt van een transformatie waarin ik niet langer vlucht, maar voel. Waarin ik niet langer mezelf verdraag, maar mezelf omarm.

Inmiddels drink ik helemaal niet meer. Geen bewuste strijd, maar een keuze die vanzelfsprekend voelt. Ik kijk niet meer naar alcohol op een kaart, voel nooit meer de behoefte om te drinken. De strijd die ik jarenlang gevoerd heb, is verdwenen.

En eerlijk? Het is de zwaarste reis die ik ooit gemaakt heb. Maar ook de meest waardevolle.

Want wat de f*ck is drank (en drugs) een teringzooi – en wat is het leven zonder verdoving ongelooflijk mooi.